Rakst á nokkra sæmilega.

Presturinn hitti Siggu litlu á förnum vegi og sagði við hana: Sigga mín, þú biður bænirnar þínar á hverju kvöldi, er það ekki?
en Sigga svaraði: Nei, veistu, - stundum langar mig bara ekki í neitt.

Eitt sinn voru jöklamenn á leið austur á Skeiðarársand og komu að Gígjukvísl sem var mikil.
Sigurjón Rist fór í vöðlur og gekk við sinn langa járnkall. Einn annar hraustur ferðafélagi fór einnig í vöðlur og tók sinn staf og þeir fóru að leita vaðs.
Þeir fara út í ána með varúð en standa þar á sandbakka sem hrynur með þá svo þeir fara á kaf og fleytast niður með ánni.
Það verður upp fótur og fit og menn hlaupa til með kaðla og hvaðeina sem þeim kemur í hug að orðið geti til hjálpar.
Heyrist þá til Guðmundar Jónassonar sem stendur á hárri sandöldu við ána og kallar þrumuraustu: Látið'i Ristarann eiga sig! Bjargið'i manninum!

Einar var gamall uppgjafabóndi. Hann hafði flutt í kauptún með börnum sínum.
Lítið var um atvinnu fyrir Einar því hann var í engri klíku og engum stjórnmálaflokki.
En nú bjargaði það Einari að hann var búhagur.
Hann smíðaði sér klemmur, gekk um kauptúnið með þær og seldi.
Sérstaklega hafði prestskonan dregið honum drjúgt í klemmukaupunum.
Nú finnur Einar upp sérstakt fyrirmyndarlag á klemmum, fer til prestskonunnar og býður henni. En þá bregður svo við, að hún segist nægar klemmur eiga og vildi engar kaupa.
Einar vill nú samt ekki gefast upp að óreyndu. Tekur klemmu úr mal sínum, réttir að prestskonunni og segir: „Sjáið þér nú til. Það er einmitt þetta lag sem á að nota. Því eins og þér vitið best sjálfar, madama góð, þá er það allt undir klofinu komið hvenær þær halda.“

Bóndi úr Skagafirði var á ferð á Sauðárkróki. Hann var ekkjumaður og bjó með ungri ráðskonu. Bónda var boðið inn í hús á Sauðárkróki og borið þar kaffi. Meðan hann drakk kaffið talaði húsfreyjan við hann um alla heima og geima. „Ætlar þú nú annars ekki á Ráðskonuna í kvöld?“ segir hún loks; en svo stóð á að verið var að leika skopleik á Króknum sem hét „Ráðskona Bakkabræðra.“
Bóndi fór allur hjá sér en segir þó dræmt: „Ja, ég veit nú einu sinni ekki hvort ég kemst heim í kvöld.“

Eyjólfur rakari var einu sinni að raka þekktan andlegrar stéttar mann og segir við hann, að hann sé fæddur í sama mánuði og sama ár og Jónas frá Hriflu.
„Já,“ sagði maðurinn, „þá voru engin lög til um fóstureyðingar.“