Það þarf að gefa krókadílnum

Gamall maður hafði komið sér vel fyrir á landareign sinni. Á jörðinni var
stór tjörn og umhverfis hana var svolítill skógur. Dag einn ákvað gamli
maðurinn að fara niður að tjörninni og tók með sér stóra fötu í því skyni að
tína nokkra ávexti á leiðinn. Þegar hann nálgaðist tjörnina heyrði hann
hlátur og gleðiköll. Gamli maðurinn áttaði sig á því að þarna voru ungar
konur að baða sig naktar í tjörninni . Hann hóstaði svo stúlkurnar gætu
áttað sig á nærveru hans. Þær syntu lengra út í tjörnina, hvar hún var
dýpst, til að skýla sér. Ein kvenanna hrópaði til hans:,,Við komum ekki
uppúr fyrr en þú ert farinn!" Það er allt í lagi: Ég kom ekki hingað til að
horfa á ykkur naktar eða til að reka ykkur upp úr," sagði gamli maðurinn.
,,Ég kom til að gefa krókódílnum að éta."


Boðskapur sögunnar: Þó gamlir menn hreyfi sig hægt, þá eru þeir snöggir að
hugsa.